De eerste week

Hier zit ik dan. Midden in een vreemde stad waar ik de komende 8 maanden zal wonen. Nu ik zit zelfs typ, besef ik nog niet dat ik hier zo’n lange tijd zal zijn. Misschien komt het omdat het nog net als vakantie voelt, maar dat zal snel veranderen gok ik.

Goed, we zullen maar bij het begin beginnen.

Na het gezellige afscheidsfeestje in Café Dunne 25 januari en na een heerlijk weekend dat ik nog met m’n familie heb doorgebracht, was het moment toch eindelijk aangebroken dat Sarah en ik aan ons groot avontuur gingen beginnen. Nadat we afscheid hadden genomen van onze ouders vlogen we vanaf Schiphol richting Dubai waar ons de ene verbazing na de andere te wachten stond.

Dubai
Eenmaal aangekomen in Dubai hadden we al vrij snel een taxi richting het hotel genomen. Wij kwamen midden op de dag aan, dus het was flink druk in de stad. Nadat we het hotel hadden verkend waren we toe aan een lekker hapje eten en een lekkere borrel, want die hadden we na 12 uur reizen wel verdiend dachten wij. Na heerlijke chicken wings gegeten te hebben, hoewel een snufje te pittig, begon onze quest, opzoek naar een drankje. Dit klonk alleen makkelijker dan dat het was. Wat wij niet wisten, is dat drank in Dubai verboden is. Hier kwamen we dan ook na een zoektocht van dik 2 uur pas achter. Na de lichtelijke teleurstelling wandelden wij behoorlijk vermoeid terug naar het hotel.
Na een uurtje of 7 slaap gingen wij, nog steeds kapot van de vorige dag, met frisse moed richting het centrum van Dubai om naar de grootste Shopping Mall van de Verenigde Arabische Emiraten te gaan. Het was werkelijk ongelofelijk wat wij daar zagen. Het was zo groot dat je amper iets kon vinden. Aquaria met haaien, een schaatsbaan, een waterval, je kan het zo gek niet bedenken of ze hadden het. We hadden heerlijk gegeten bij een bakkerij, in de zon met 30 graden, en dat was ons eerste ‘yes!’momentje. Na nog een paar uur door de shopping centre te hebben gezwendeld, en uiteraard het hoogste gebouw ter wereld hebben bewonderd, gingen we nog maar eens op zoek naar een borrel. En jawel, we hebben het gevonden! Het schijnt dus dat er alleen alcohol genuttigd mocht worden in grote hotels die daar een vergunning voor hebben. Dus wij het eerste beste hotel binnengelopen dat we tegen kwamen, en daar bij een kei leuk barretje eindelijk ons welverdiende biertje op. Hier was een bandje live muziek aan het spelen wat werkelijk een lust voor het oor was. Dit waren Filippijnse muziekanten, en volgens mij kunnen die allemaal belachelijk goed zingen. Heb nog nooit zoiets gehoord. X-factor, The Voice en al die andere onzin was er niets bij.
De laatste dag op bezoek in Dubai stond alweer in het teken van vertrek. We moesten voor 12 uur uitchecken in het hotel, maar mochten gelukkig de koffers daar laten staan, zodat we nog op pad konden. We besloten richting het strand te gaan om daar nog een beetje te genieten. Helaas was de zon snel verdwenen en gingen we weer terug naar het hotel waar wij nog lekker van de faciliteiten gebruik hebben gemaakt (lees: een sauna, stoombad, zwemmen in het zwembad op het dak en een warme douche). Weer lekker fris reden we naar het vliegveld en op naar Zuid-Afrika.

Nairobi en aankomst PE
Na een hoop uurtjes wachten en een vlucht van 5 uur, waren we aangekomen in Nairobi, Kenya, want hier hadden wij een tussenstop. Dit vliegveld was even iets minder wat we gewend waren. Op Schiphol en Dubai is van alles te doen om de tijd te doden. Of je nou sigaretjes ga roken op bij een lekker restaurant een hapje ga eten, er kan van alles. Nou, laten we zeggen dat dit op Nairobi vrij schaars was. We waren veroordeeld om in een smal straatje, zonder rookruimte en lekkernijen, en véél te weinig zitplaatsen, 3 uur te wachten. Hier bij opgeteld dat wij in 4 nachten er 2 hebben overgeslagen door het reizen en ons zelf helemaal hebben uitgeput in Dubai omdat we van alles wilden zien, werden wij een beetje chagrijnig simpelweg omdat we er een beetje klaar mee waren. Toen we eindelijk door de gate gingen, moesten we onze koffers wegen, althans dat dachten wij, omdat iedereen dat moest. Maar wanneer wij aan de beurt waren, mochten wij blanken, meteen doorlopen. Voor- en achter ons stonden donkere mensen en die moesten allemaal hun handbagage wegen, behalve wij. Dit was onze eerste ‘encouter’ met een ‘rassen verschil’. Verbaasd en ongeduldig hebben wij gewacht.
Na weer 4 uur vliegen kwamen we aan in het hete Johannesburg. Hier hadden we voor het eerst het gevoel dat we er bijna waren. Het was immers maar 2 uur vliegen naar Port Elizabeth (vanaf nu aangeduid als PE). Maar we moesten toch nog even 4 uur wachten voor onze vlucht. Na een hapje, (eindelijk) een sigaret en een filmpje kijken vertrokken we dan eindelijk naar PE.
Die 2 uur ging vrij snel voorbij omdat we naast een ‘Afrikaan’ zaten die wonend was in PE. Hij vertelde ons enthousiast over PE en de cultuur en wij deden hetzelfde over de onze en wat wij daar gingen doen.
Aangekomen in PE, werden wij opgehaald door Avril, een vrouw die werkt voor Ready4life, de organisatie waar wij dus voor gaan werken. Toen ik naar de auto liep om in te stappen, stap ik uiteraard de verkeerde kant in, want ik was even vergeten dat het stuur aan de andere kant zit. Dat zal me nog wel vaker gebeuren, denk ik.

Port Elizabeth
We kwamen aan bij onze nieuwe woning voor de komende 8 maanden en werden enthousiast onthaald door de huidige residenten. Terry en Sanne kende ik al van school, die zitten hier al 5 maanden, ook voor school. Verder zit er een meisje en een jongen die hier helemaal vrijwillig zitten; Carolien en Christiaan. En verder kwam een jongen, Tom, 2 dagen later terug van rondreizen, maar hij gaat over een week terug naar Nederland. Vandaag kwam er ook nog een meisje, Amber, uit Belgie en dat was het voorlopig. Dus momenteel zitten we met 8 mensen in het huis.

Na aankomst in het huis en even gezellig bij gekletst te hebben, eindelijk naar bed toe. Er werd mij bijvoorbeeld verteld dat de stroom hier gekocht moest worden in de supermarkt! De volgende morgen zouden we een township - (buitenwijken van PE waar armoede heerst) tour krijgen, dus wij met ons goede gedrag om 9 uur uit bed. We kwamen er al vrij snel achter dat we niet opgehaald werden en dat hier dingen vaak anders lopen dat gepland. 3 uur later kwam Terry ons vertellen dat Avril een ongeluk had gehad. Opgelucht kregen we te horen dat ze alleen wat blikschade had opgelopen en verder ongedeerd is. De rest van de dag waren we vrij dus hebben we lekker in de tuin gelegen de hele dag. Het is hier tenslotte een kleine 30 graden! Na het zonnen werd er boodschappen gedaan en ging ik mee. Het was mijn eerste echte ervaring met de locals hier. Ik heb mij in Nederland aardig ingelezen over de cultuur en de geschiedenis van Zuid-Afrika dus ik had wel enige kennis van de gevolgen van de apartheid. Toch zie ik hier veel meer van terug dan ik verwacht had. Tot op de dag van vandaag is er een verschil tussen blank en zwart (zoals ze hier noemen). Er zijn verschillende rassen zwarten en ook hier zit er een verschil in welvaart in. Ook in 2013 zie je alleen de zwarten de ‘lage’ jobs doen, zoals tuinman, wc-schoonmaker, horeca (wat hier als laag gezien wordt) etc. De blanke hebben het geld. Wij dus ook. Dit merk je als je over straat loop, zelfs als je in een druk winkelcentrum loopt. Er wordt heel erg veel gebedeld, zelfs midden op de weg. Ik vind het nog een beetje moeilijk om alles en iedereen maar weg te wuiven, maar je schijnt er snel aan te wennen, dus daar gaan we maar even van uit. Veel is mij al verteld over de criminaliteit in het land en over de do’s en dont’s. Maar de ellende dat ik nu al heb gezien langs de wegen is niet in woorden te beschrijven. En dan ben ik nog niet eens in de townships geweest.

Enfin, ’s avonds gingen we naar een afscheidsfeestje van een Nederlands meisje dat dinsdag weer naar Nederland vertrekt. Hier hebben wij een man of 30 ontmoet, allemaal Nederlands. Na het feestje zijn we de stad in gegaan voor een afzakkertje. De uitgeselecteerde foto’s zullen wel een keer online komen.
Zaterdag zijn we naar een voetbalwedstrijd van de Afrika Cup gegaan. Het EK van Afrika zeg maar. We gingen naar de wedstrijd Ghana – Kaapverdië. Dit was een fantastische ervaring.t stadion was ontzettend groot en de sfeer heerlijk. Het was alleen niet uitverkocht, dat was wel jammer. Kaartjes hadden we gehaald op straat, wat een flinke business was volgens mij. We stonden net achter de Ghanezen en een paar Zuid Afrikanen. Die mensen weten wel wat een feestje is zeg, ongelofelijk. Er werd alleen maar gedanst en gezongen. Ik stond naast een man uit Ghana waar ik mee heb lopen kletsen. Hij stuurde de foto van ons via de Whatsapp naar Ghana, waar hij erg trots op leek te zijn. Na de wedstrijd liepen wij terug richting de auto. Buiten ging het feestje vrolijk verder onder genot van dans en muziek. Wij waren een van de weinige blanken in het stadion, en dat hebben we geweten ook. We leken wel filmsterren, zoveel foto’s werden er van ons genomen. We moesten met alles en iedereen op de foto, alsof ze nog nooit een blanke hadden gezien. Misschien was dit voor sommige ook wel zo, er waren tenslotte niet veel Zuid-Afrikanen, maar mensen uit Ghana. Het was wel bijzonder om die mensen zo enthousiast te zien, puur om het feit dat we blank waren. Welcome to Africa…

’s Avonds waren dan toch wel echt helemaal op. We hadden een drukke week achter de rug met veel reizen, weinig slaap, feestje en een voetbalwedstrijd, dus lekker vroeg naar bed gegaan.
Vandaag wilden we gaan surfen maar het weer sloeg een beetje om, dus we zijn thuis gebleven en een gezellig filmpje gekeken met z’n allen. Dit gaf mij ook de gelegenheid om dit verhaaltje te schrijven.

Ik ben ongetwijfeld 100 dingen vergeten te vertellen, maar ik heb al zoveel bizarre dingen meegemaakt en al gezien, dat ik het niet allemaal meer weet. Ik merk nu al dat ik notities zal moeten gaan maken in de dagen, misschien wel weken dat ik geen internet zal hebben om niets te vergeten.
Ik ben blij dat ik het goed kan vinden met alle huisgenootjes en dat ik Sarah al goed ken ondertussen. Helaas gaan Terry en Sanne over een maand op reis en gaan kort daarna alweer terug naar Nederland. Zo zullen de inwoners van het huis constant veranderen. Sarah en ik zullen veel veranderingen meemaken naar mate de maanden vorderen, want wij zitten hier het langst van iedereen, iets wat ik nog niet besef maar vroeg of laat best wel zal binnenkomen.
Ik kan helaas niet zoveel contact hebben met het thuisfront als ik zou willen, alhoewel ik de eerste weken veel op kantoor zal zitten, waar wel internet beschikbaar is. Voorlopig is het nog een hoop uitzoeken en wennen hier in PE, eer dat ik eenmaal goed m’n draai gevonden heb. Vanaf morgen zal het vakantie gevoel ver over zijn, want dan ga ik de Townships in en staat mij ongetwijfeld weer een hoop nieuwe avonturen te wachten staan; de leuke en minder leuke dingen. Daarna zal ik snel aan het werk gaan. Wat dat precies zal zijn, weet ik nog steeds niet precies, maar ook dit zal snel duidelijk worden.
Een deel van de foto’s in Dubai en de eerste dagen hier probeer ik zo snel mogelijk op mijn Facebook te zetten, maar dat zien jullie dan vanzelf.

Ik ben benieuwd welke ervaringen hier mij te wachten staan, maar tot dusver geniet ik volop. Het weer is heerlijk, m’n huisgenoten zijn aardig en het eten is ook prima. Vanaf morgen begint het echte avontuur en dan gaan we het allemaal zien.
Oh ja, ik heb nu een Afrikaans nummers: 0027787074893. Ik heb nog geen airtime (beltegoed), maar dat haal ik morgen. Dan hoop ik ook internet op m’n telefoon te kopen.

Een hele warme groet vanuit PE, Zuid-Afrika en tot snel!